Eadem nunc mea adversum te oratio est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Duo Reges: constructio interrete. In schola desinis. Sit sane ista voluptas.

Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Numquam facies. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Sed tamen intellego quid velit. Quippe: habes enim a rhetoribus; Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse?

Quare attende, quaeso.: Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
Paria sunt igitur.: Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.
Hic ambiguo ludimur.: Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
Numquam facies.: Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Sed ad bona praeterita redeamus. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas. Se omnia, quae secundum naturam sint, b o n a appellare, quae autem contra, m a l a. Nam quid possumus facere melius? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Ostendit pedes et pectus.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.
Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.
Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Bonum incolumis acies: misera caecitas. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Non semper, inquam; Pauca mutat vel plura sane; Quo tandem modo? At enim hic etiam dolore. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio.

At vero illa perfecta atque plena eorum, qui cum de hominis
summo bono quaererent, nullam in eo neque animi neque
corporis partem vacuam tutela reliquerunt.
Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam
sapientia.

Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Videsne quam sit magna dissensio? Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Etiam beatissimum? Quonam modo? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;
Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est?
Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.